De uitdrukking "gewoonte - tweede natuur" werd voor het eerst gebruikt door de oude Griekse filosoof Aristoteles, hoewel het dankzij St. Augustinus echt gevleugeld werd. Oude denkers geloofden dat sommige gewoonten zo ingebakken konden zijn dat ze niet anders zouden zijn dan karaktereigenschappen.
Concept van gewoonte
Sprekend over menselijke genegenheid, betoogde Augustinus dat het opgeven van een of andere gewoonten soms niet minder moeilijk is dan het veranderen van persoonlijkheidskenmerken. Inderdaad, niet alle mensen zijn in staat om gevestigde gewoonten en karaktereigenschappen ondubbelzinnig te delen, waardoor ze elkaar vaak in verwarring brengen. Om erachter te komen welk deel van de persoonlijkheid wordt gevormd door interne overtuigingen en welk deel vaste gewoonten zijn, is het allereerst wenselijk om de terminologie te bepalen.
Sint-Augustinus - de theoloog, predikant en filosoof die in de 4e eeuw na Christus leefde. Het wordt beschouwd als de grondlegger van de christelijke filosofie.
Dus, volgens de woordenboekdefinitie, is een gewoonte een werkingswijze die wordt gevormd tijdens regelmatige herhalingen in een bepaalde situatie. Een kenmerkend kenmerk van de gewoonte is dat een persoon de behoefte begint te voelen om op deze manier te handelen, zelfs als externe omstandigheden dit niet vereisen. Vanuit fysiologisch oogpunt komt dit door het ontstaan van zogenaamde gevestigde zenuwverbindingen waarmee je snel op een situatie kunt reageren. Simpel gezegd, de implementatie van de gebruikelijke acties vereist niet dat iemand nadenkt of begrijpt, maar gebeurt automatisch. Tegelijkertijd ervaart een persoon onbewust tevredenheid, omdat gewoonten ook worden gekenmerkt door emotionele afhankelijkheid.