Mensen schrijven gedichten over de liefde voor het leven, voor mensen, voor God. Voor sommigen zijn ze erg goed, voor anderen zijn ze zwak, naïef. Dit is begrijpelijk en natuurlijk, omdat het vaardigheidsniveau bij mensen anders is. Er zijn auteurs die gedichten tot zichzelf richten. Wat is de reden? Het is onmogelijk om een definitief antwoord op deze vraag te geven, omdat alles van de persoon afhangt.
Gebruiksaanwijzing
1
Door een sterke verandering in de hormonale achtergrond, ervaren adolescenten alles te scherp, worden gevoelig en kwetsbaar, conflicten met ouders, familieleden en leraren. Het lijkt hen dat volwassenen ze helemaal niet begrijpen, ze staan onverschillig tegenover hun problemen. Als hier onbeantwoorde liefde aan wordt toegevoegd, kan de student erg depressief worden en besluiten dat er geen geluk in het leven is, dat niemand hem nodig heeft, dat niemand hem liefheeft en begrijpt. Om aan deze beklemmende gedachten te ontsnappen, stelt het kind verzen op over liefde die tot zichzelf is gericht. Dergelijke verzen zijn een soort 'remedie' voor de resulterende depressie. Dergelijke creativiteit spreekt van wrok tegen de buitenwereld.
2
Het omgekeerde kan ook gebeuren, bijvoorbeeld: een beïnvloedbare tiener is zo gelukkig nadat hij wederkerigheid van een geliefde heeft ontvangen dat hij overweldigd wordt door emoties, dat hij de hele wereld wil vertellen dat hij van hem houdt. Dus we krijgen de regels over zelfliefde. In zulke verzen zie je een toon van vreugde en geluk.
3
Op latere leeftijd kan dit om andere redenen worden verklaard. Een persoon ontwikkelt bijvoorbeeld om de een of andere reden geen relaties met familieleden, vrienden en collega's, hij kan zijn persoonlijke leven niet regelen. Hij wordt als arrogant beschouwd, terwijl hij gewoon te beïnvloedbaar is. Door liefdesgedichten te creëren, vlucht de auteur als het ware uit de onaangename realiteit, legt hij aan iedereen uit dat hij eigenlijk helemaal niet arrogant is, hij heeft veel voordelen en er is iets om van hem te houden.
4
Er zijn momenten waarop de auteur gedichten maakt over eigenliefde, oprecht vertrouwen hebbend in zijn onweerstaanbaarheid, hoge kwaliteiten, charme. Hij beschouwt zichzelf als een model, een standaard van alle deugden. Zo iemand verheft zichzelf. Dit is al een kruising tussen het sterkste egoïsme (op de rand van egocentrisme) en mentale stoornis.