Wanneer het verlies van een geliefde wordt ervaren, wordt het overwinningsmechanisme ingeschakeld, in de psychologie bekend als 'werk van verdriet'. Verlies wordt als ervaren ervaren na het succesvol doorlopen van alle fasen.
Gebruiksaanwijzing
1
In alle stadia van verdriet vinden absoluut normale processen plaats. U moet hun kenmerken kennen om een pathologisch verloop in de tijd op te merken. Soms treedt verdriet op met een jam in een van de fasen.
2
De eerste fase is shock, het duurt ongeveer 9 dagen. Een persoon weigert het feit van verlies te accepteren, omdat zijn bewustzijn te traumatisch is voor de psyche. In dit geval wordt het eenvoudigste beschermingsmechanisme geactiveerd - de negatie, die meer kenmerkend is voor de kindertijd.
3
De manifestatie van shock kan zowel een gevoelloosheid als een moeilijke onderdompeling in activiteit zijn. Tegelijkertijd is depersonalisatie mogelijk als een scheiding van zichzelf, dit alles verwijst naar normale reacties, anders zou iemand gewoon gek worden.
4
In deze periode is het raadzaam om een persoon niet met rust te laten, omdat hij mogelijk zelfmoordgedachten heeft. Hij heeft nu geen diepzinnige filosofische gesprekken nodig, hij heeft de aanwezigheid van dierbaren en fysiek contact met hen nodig. Tijdens deze periode moet een persoon huilen als hij veel huilt - dit is goed.
5
Als een persoon bevroren is en nergens op reageert, probeer hem dan te helpen huilen. Een begrafenis is de laatste gelegenheid om een dode te zien en snikken is een noodzakelijk fenomeen. Andere mensen mogen niet weglopen van de kist en proberen de begrafenis te bespoedigen.
6
De tweede fase is relevant tot 40 dagen en wordt negatie genoemd, deze keer treedt de negatie op in het onbewuste deel van de psyche. Formeel heeft een persoon zich al gerealiseerd, maar diep van binnen - nee. Om deze reden kan hij hopelijk wachten op de stappen van de overledene, dromen met hem zien.
7
Als er geen enkele droom is met de overledene, duidt dit op een pathologisch verloop van het stadium van ontkenning. Gedurende deze periode huilt de overlevende vaak, maar niet constant. Hij heeft het over de doden, die je gewoon goed moet luisteren.
8
De volgende fase is de geleidelijke acceptatie van het verlies, wat pijn veroorzaakt. Een man worstelt met zichzelf en probeert zijn toestand te beheersen. Maar niet altijd succesvol, en op zulke momenten wordt het opeens slecht.
9
Vaak zijn er gedachten aan zelfbeschuldiging, agressie tegen de overledene, spijt van de bestaande mogelijkheid om iets in zijn leven te veranderen en te verbeteren. Dergelijke gedachten mogen een persoon niet lang in bezit nemen, maar moeten worden geleefd. Deze periode duurt in de norm maximaal zes maanden.
10
Tranen worden steeds minder, een persoon leert emoties te onderdrukken en verder te leven. Soms begint het de plichten van de overledene op zich te nemen. Dromen met de doden komen nog steeds, maar in deze dromen verschijnt hij in een andere wereld.
11
In de volgende fase is de pijn verlicht, het duurt tot een jaar. Het verlies wordt geaccepteerd, het leven wordt beter. Je krijgt de indruk dat een persoon zijn verdriet volledig heeft overwonnen.
12
In de laatste fase worden alle voorgaande in milde vorm herhaald, maar de persoon reageert niet zo scherp. Mogelijke schulduitbarsting. Het rouwproces nadert tegen het einde van het tweede jaar zijn logische conclusie.