Een psycholoog is een persoon met een ongewoon lot. Dit beroep is moeilijk te relateren aan anderen die er dicht bij staan. Zelfs bij degenen waar hulp ook voor mensen van het grootste belang is - artsen, leraren. Een psycholoog moet doordringen tot in de diepten van iemands persoonlijkheid, wil hij hem oprecht willen helpen, om de subtiele nuances van motivatie te begrijpen. Wat is een ander kenmerk van dit beroep?
Laten we eens kijken of iedereen geïnteresseerd is in de oorsprong van gedrag, verborgen en niet altijd bewust voor de persoon zelf motivatie voor acties? Natuurlijk niet. Dergelijke interesse is heel specifiek en komt niet zo vaak voor. En dit suggereert dat niet iedereen een psycholoog kan en moet zijn. Meestal manifesteert zo'n interesse, zo noodzakelijk voor dit beroep, zich van kinds af aan. Kunstmatig indruppelen is nauwelijks mogelijk.
Heeft iedereen de wens om anderen te helpen, zijn ze geïnteresseerd in het feit dat het leven van een ander ten goede is veranderd? Nee weer. Elk heeft zijn eigen doelen, zijn eigen oriëntatie. De wens om een ander te helpen, zo nodig in het beroep van psycholoog, impliceert de toewijding van iemands sterke punten en persoonlijke middelen. Niet iedereen kan het betalen.
Laten we een vraag stellen: ontstaat het verlangen om anderen te helpen als resultaat van onze eigen inspanningen of verschijnt het in het levensproces en beleeft het een diverse ervaring die een persoon overkomt? Deze vraag is niet eenvoudig te beantwoorden. Het verschijnen of ontbreken van dit verlangen wordt beïnvloed door zowel externe levensomstandigheden als familietradities, een eigen zoektocht naar een persoon, een innerlijke cirkel, enz. Het is echter nauwelijks voor te stellen dat iemand die geen behoefte heeft om andere mensen te helpen, deze zorgvuldig zal cultiveren. Waarom? Heb je zulke mensen ontmoet? Zal zo iemand iets doen dat hem interesseert en tegemoet komt aan reeds gevormde belangen en verlangens? Vaker wordt het levenspad van een persoon gevormd onder invloed van een verlangen om anderen te helpen en leidt het uiteindelijk een persoon naar dat werkterrein waar hij zijn ambities kan realiseren.
Tot dusver blijkt dat het beroep van psycholoog meer een beroep is dan een beroep in de traditionele zin - als het vermogen om een bepaald soort activiteit kwalitatief uit te oefenen. Maar laten we eens kijken of dit echt zo is.
Naast zulke noodzakelijke persoonlijke kwaliteiten als interesse in de diepten van de menselijke psyche en een verlangen om andere mensen te helpen, is het in de psychologieberoep noodzakelijk om de kwaliteiten en middelen te hebben om deze kwaliteiten te realiseren. Anders krijgen we een geïnteresseerd, vriendelijk, medelevend, maar volkomen hulpeloos, machteloos en niet in staat om iets te veranderen. En natuurlijk, als hij de hele diepte van het menselijk lijden begrijpt, maar niets kan doen, zal zo'n specialist zijn falen en waardeloosheid voelen. Een dergelijke situatie kan leiden tot emotionele burn-out en vormt een groot gevaar voor de persoon die voor een dergelijk beroep heeft gekozen.
En hier begint een kwaliteit als professionaliteit precies een rol te spelen bij het begrijpen van het vermogen om hun activiteiten duidelijk, efficiënt en effectief uit te voeren en hulp te bieden.
In tegenstelling tot de vorige kwaliteiten die door ons worden overwogen, kan professionaliteit alleen worden gecultiveerd door eigen arbeid. Hij komt met ervaring, door training, praktisch werken met mensen, zichzelf overwinnen. En hier zijn onze bewuste inspanningen van groter belang. Professionaliteit wordt lange tijd gesmeed, met constante inspanningen en ambitie, maar vanaf een bepaald moment blijkt het een van de meest waardevolle instrumenten van de persoonlijkheid van de psycholoog te zijn.
Het blijkt dus dat de psycholoog eerder geen beroep of beroep is, maar een harmonieuze legering van beroep en tegelijkertijd een beroep. En hoe deze legering zal zijn, hangt alleen af van een bepaalde persoon.