Er zijn twee theorieën over de wortels van narcistische persoonlijkheden: ouders geven ze te veel of te weinig aandacht in de kindertijd. Welke van deze is waar?
Narcissen zijn overtuigd van hun eigen superioriteit. Ze hebben geen stabiel gevoel van eigenwaarde, daarom heroverwegen ze voortdurend de realiteit in hun voordeel. En als ze in de ogen van anderen geen bevestiging krijgen van hun eigen betekenis, leidt dit tot de ontwikkeling van hun gevoelens van afgunst en jaloezie. Of ze zijn de beste, of ze kosten helemaal niets.
Vanwege hun kwetsbare zelfrespect is het voor hen moeilijk om hun emoties onder controle te houden: kleine meningsverschillen met anderen zorgen ervoor dat ze hysterisch worden. Geen wonder dat narcisme interpersoonlijke problemen veroorzaakt.
Het probleem met Narcissus, een mooie jonge man uit de oude Griekse mythologie, was niet dat hij heel veel van zichzelf hield, maar dat hij van niemand anders hield dan van zichzelf. Hij verachtte zelfs de charmante nimf en dit werd gevolgd door straf: hij werd verliefd op zijn eigen houding in de spiegel.
Hoe herken je een narcis in het moderne leven? Stel dat je op een feestje met een narcis praat. Zodra hij uw beroep ontdekt, zal hij u uitleggen hoe deze sfeer werkt, zelfs als hij er geen idee van heeft. Of een andere optie: hij bombardeert je met vragen over je persoonlijke of professionele leven, terwijl hij behoorlijk geïnteresseerd lijkt. Aan het einde van het gesprek begrijpt u echter dat u niet echt iets wist over uw gesprekspartner.
Tekenen van narcistische persoonlijkheidsstoornis:
- een groots gevoel van belangrijkheid, een overdrijving van eigen prestaties en talenten, - dorst naar bewondering, - winstgerichte relaties, - gebrek aan empathie en respect voor de gevoelens en behoeften van anderen, - afgunst, of de overtuiging dat ze hem benijden, - arrogantie
- Geloof in eigen exclusiviteit en verlangen om op gelijke voet te staan met belangrijke mensen, - fantasieën over macht, succes, schoonheid of perfecte liefde
Er zijn twee soorten narcisme. De eerste is volledig opgegaan in zijn eigen betekenis, pronkt met zijn exclusiviteit en ervaart de behoefte aan bewondering. De tweede is sociaal aangenamer, maar tegelijkertijd kwetsbaar. Hij wordt gekenmerkt door gevoelens van schaamte en verhoogde gevoeligheid voor kritiek en afwijzing.
Deze twee typen kunnen echter inherent zijn aan één persoon. Dezelfde persoon is misschien de koning van het feest en maakt zich de volgende dag zorgen over de indruk die hij heeft gemaakt. Een en dezelfde persoon kan op het podium oogverblindend zijn en op andere momenten zeer kwetsbaar.
Narcisme komt van kinds af aan. Als de ouders niet voldoen aan de behoefte aan aandacht en begrip van hun kind, wordt het kind onzeker, reageert het angstig: "Waarom zie je niet hoe ik me voel?", "Waarom doe je niets om me beter te laten voelen?". Na een oneindig aantal teleurstellingen 'besluit' het kind dat het zonder andere mensen wil. Maar de tragedie is dat de narcis echt andere mensen nodig heeft. Zijn ouders lieten hem niet weten dat ze van hem houden. Daarom moet hij zo bewonderd worden. En daardoor duwt hij anderen weg. Het blijkt een vicieuze cirkel.
Overtuiging van superioriteit is niet hetzelfde als een hoog gevoel van eigenwaarde. Narcissus is ervan overtuigd dat de waarde van mensen hiërarchisch wordt uitgedrukt en zet zichzelf op een eenzame sokkel. Een persoon met een hoog zelfbeeld beschouwt zichzelf als waardevol, maar niet waardevoller dan anderen. Het blijkt dat er narcissen zijn, zowel met een hoog als met een laag zelfbeeld.
Zelfrespect en narcisme manifesteren zich rond de leeftijd van zeven jaar. Alleen dan ontwikkelen kinderen een algemeen oordeel over zichzelf, inclusief zichzelf vergelijken met leeftijdsgenoten. Op deze leeftijd beginnen ze na te denken over welke indruk ze op anderen maken. Narcisme is een poging om de leegte als gevolg van het gebrek aan ouderlijke warmte te compenseren. Kinderen proberen zichzelf 'geweldig' voor te stellen als ze geen liefde en begrip van hun ouders zien. Een andere verklaring is dat ouders het kind verhogen en geneigd zijn tot sterk overdreven en onverdiende complimenten. Ouders beschouwen hun kind bijvoorbeeld slimmer dan hun IQ suggereert. Vaak geven dergelijke ouders hun kinderen bizarre namen.
Het kind went eraan zichzelf als bijzonder te beschouwen wanneer de ouders hem dienovereenkomstig behandelen, en hij ontwikkelt veeleisend denken, wanneer de ouders hem een bepaalde status toekennen.
Klinische praktijk en psychologisch onderzoek begrijpen niet hetzelfde als narcisme. Klinisch psychotherapeuten zien hem als een vroege, voortdurende ontwikkelingsstoornis en sociaal psychologen definiëren narcisme als een persoonlijkheidskenmerk.
Hoe moeten ouders zich gedragen om narcisme bij kinderen te voorkomen?
- Probeer objectief de resultaten van uw kind te evalueren, - prijs ijver, niet het resultaat, - prijs voldoende, - duw hem niet om anderen te overtreffen,
- Claim geen speciale privileges voor uw kind.
Om het zelfrespect van het kind te vergroten:
- Laat uw kind zien dat hij waardevol voor u is, - samen iets doen
- knuffel hem vaker, - Toon interesse in wat hij doet.