Gebaren zijn veel moeilijker te controleren dan intonatie. Daarom kan zelfs een persoon die vol vertrouwen een vooraf voorbereide leugen uitspreekt, gemakkelijk onwillekeurige bewegingen uitdelen.
Gebruiksaanwijzing
1
Kijk of je gesprekspartner een hand op zijn mond legt. Dit is een kinderachtig gebaar waar volwassenen niet vanaf kunnen komen. Om een leugen te vertellen, brengt een kind vaak automatisch zijn hand naar zijn mond, alsof hij probeert hem te sluiten. Volwassenen kunnen dit gebaar enigszins veranderen: onwillekeurig een hand naar hun lippen brengen, ze grijpen zichzelf vast en beginnen de kin te strelen, de neus, wangen, haar enz. Aan te raken. Opmerking: dit is een lichte aanraking, geen krassen.
2
Kijk hoe de gezichtsuitdrukking van een persoon verandert. Als zijn leugen erg ernstig is en hij bang is voor blootstelling, kan zijn voorhoofd zelfs gaan zweten. Vaak wordt een gezichtsuitdrukking die duidelijk opwinding of angst afgeeft, gecombineerd met een ongebruikelijk gebaar - de kraag aftrekken of de nek krabben. Maar houd er rekening mee dat een persoon ook de kraag kan aftrekken als hij erg van streek is, boos is of zich gewoon niet goed voelt en merkt dat hij niet genoeg lucht heeft.
3
Besteed aandacht aan het uiterlijk van de gesprekspartner. Als iemand gewoon wegkijkt, betekent dit niet dat hij liegt, vooral als je een vraag hebt gesteld die alleen kan worden beantwoord door een feit te herinneren. Iemand die een leugen vertelt, kijkt echter niet alleen weg. Hij kan over zijn onderste of bovenste ooglid beginnen te wrijven, zijn wimpers aanraken, alsof hij probeert zijn ogen te sluiten. Vrouwen die make-up hebben gedaan, veranderen dit gebaar onvrijwillig om de schaduwen, eyeliner of mascara niet te wissen: ze beginnen het bovenste deel van de wang te aaien, raken de huid lichtjes aan onder de wenkbrauwen, enz.
4
Probeer te bepalen hoe gepast en tijdig menselijke gebaren zijn. Als zijn bewegingen enigszins worden vertraagd, liegt hij hoogstwaarschijnlijk. Op zulke momenten probeert een persoon bewust gewone, gemakkelijk leesbare bewegingen te herhalen, maar doet dit op het verkeerde moment, omdat hij niet spontaan handelt. Als mensen bijvoorbeeld boos worden, klappen ze soms op tafel, bovendien maken ze eerst een gebaar en beginnen ze te praten, of ze doen beide bijna tegelijkertijd. Een leugenaar die met argwaan de rol van een boze man probeert te spelen, zal eerst beginnen te spreken en pas dan in zijn hand klappen.