Het Metropolis-syndroom bestaat bij bijna iedereen die in een grote stad woont. In sommige is het meer uitgedrukt, in andere is het minder, maar om te zeggen dat het helemaal niet bestaat, is jezelf allereerst bedriegen. Deskundigen zeggen dat het leven in hetzelfde soort "dozen", die het meest geconcentreerd zijn in slaapruimtes, zeer gevaarlijk is voor de geestelijke gezondheid van de mens.
Statistieken tonen aan dat meer dan 90% van de inwoners van grote steden er slechts twee of drie generaties in wonen. Hun voorouders bestonden in totaal andere omstandigheden, leefden meestal op aarde en leidden hun eigen economie. De levensstijl van zulke mensen was radicaal anders dan die van hun nakomelingen. Mensen stonden vroeg op, brachten veel tijd in de lucht door en waren constant in beweging.
Zodra er elektriciteit op het platteland kwam, veranderde alles. Als het vroeger onmogelijk was om 's nachts te werken, dan werd dit in het licht van een gloeilamp gewoon en natuurlijk. Geleidelijk verhoogden de productie en de industrie hun macht, begonnen steden te groeien en begonnen mensen langzaamaan een sociale eenheid te worden. Verhuizen naar een grote stad betekende een complete verandering in het leven. Er was agressie, depressie, constante vermoeidheid en een gevoel van eenzaamheid.