Het is onwaarschijnlijk dat er een man zal zijn die geen excuses hoefde te maken, althans niet in de details. Maar wat is de basis van de wens om excuses te maken, waarom doen zoveel mensen zo hun best om hun onschuld te bewijzen, niet betrokken bij een gebeurtenis of een ongeluk, onbedoeld?
Weinigen in hun kindertijd hoefden hun ouders of verzorgers niet te verontschuldigen voor enig wangedrag. Voor een kind is de wens om straf voor grappen te vermijden heel natuurlijk en begrijpelijk, maar voor veel mensen blijft de gewoonte om excuses te maken levenslang. Zo iemand, op zijn karakteristieke hypertrofische manier, werd perfect beschreven door Nikolai Vasilievich Gogol in het verhaal "The Death of an Official". Per ongeluk niesend naar de generaal die voor hem zit, probeert de held van het verhaal Chervyakov zijn wangedrag te rechtvaardigen. Iedereen die dit verhaal heeft gelezen, weet waar dit uiteindelijk toe heeft geleid: de ambtenaar sterft.
Dus wat ligt ten grondslag aan de wens om excuses te maken? Dit kan verschillende redenen hebben. De eerste, meest voor de hand liggende is de wens van een persoon om zichzelf te beschermen, om verantwoordelijkheid te ontlopen. Om te bewijzen dat hij niet schuldig is aan wat er is gebeurd. Dit is het geval wanneer een persoon zijn betrokkenheid bij het evenement niet herkent. Hij is bereid om de verantwoordelijkheid op iedereen af te schuiven, als hij maar niet zelf verantwoordelijk is voor het wangedrag.
De situatie is ingewikkelder wanneer een persoon echt een soort wangedrag heeft begaan, dit toegeeft en probeert uit te leggen waarom hij dit heeft gedaan. Er wordt algemeen aangenomen dat als iemand excuses maakt, hij de schuld krijgt. De oorsprong van deze mening ligt in de menselijke psychologie - zelfs als iemand absoluut niet schuldig is en hij zijn onschuld heeft kunnen bewijzen, blijft er een onaangename nasmaak achter. Dat is de beroemde "Rook zonder vuur". De bekende technologie van het denigreren van een persoon in de media is op dit principe gebouwd: er wordt een opzettelijke leugen over hem geschreven, en zelfs als hij erin slaagt zichzelf te rechtvaardigen, zal zijn reputatie ernstig worden ondermijnd. Een gerechtvaardigd persoon verliest onvrijwillig respect in de ogen van anderen, dus is het de moeite waard om zo min mogelijk excuses te maken. Maar zijn er situaties waarin een excuus, maar eerder een verklaring, wenselijk is?
Allereerst is het belangrijk om te begrijpen wat een persoon ertoe aanzet excuses te maken. Heel vaak is de basis van dit verlangen het gewone ego - een persoon is bang dat anderen aan hem zullen denken, hoe ze zijn wangedrag zullen zien. Het tegenwicht in deze situatie is nederigheid. Het maakt niet uit wat ze van je denken, of je nu schuldig bent of laster over je hebt - verneder jezelf. Er kan alleen een uitzondering worden gemaakt als het geen excuus is, maar een uitleg van uw actie is goed voor degenen met wie u praat. Probeer de persoon zijn fouten, zijn fouten in deze situatie uit te leggen, maar alleen als je ziet dat ze je kunnen horen. Als je niet hoort of gewoon niet wilt horen, verneder jezelf dan en laat alles zoals het is. En dit is de beste uitweg uit de situatie. De waarheid zegeviert altijd, een nederig persoon wint noodzakelijkerwijs. Het moet zo eenvoudig mogelijk worden gedaan: de schuld geven - excuses aanbieden, maar begin geen excuses te maken, leg de redenen voor je daad uit. Niet schuldig - verneder uzelf. Ga niet in discussie, bewijs je onschuld niet. Zeker als het niet gaat om de situatie van leven en dood, maar om enkele alledaagse alledaagse situaties.