Er is een oud medisch grapje dat 'er geen gezonde mensen zijn, er zijn alleen onderbelichte mensen'. Alfred Adler, een van de toonaangevende Duitse psychologen aan het begin van de 20e eeuw, formuleerde een soortgelijke verklaring over persoonlijkheidspsychologie. Vanuit bepaalde posities verdient deze stelling echt aandacht.
Definitie van een normaal persoon
'Normale mensen zijn alleen degenen die je weinig kent, ' zei Adler. Aangezien Alfred Adler de grondlegger is van het individuele psychologiesysteem, is het logisch om naar zijn standpunt te luisteren. Allereerst is het echter nodig om de terminologie te bepalen, en in het bijzonder met het concept van normaliteit. In de geneeskunde (inclusief psychologie) verwijst een norm naar een bepaalde toestand van een organisme die zijn functies niet schaadt. Psychiaters definiëren daarentegen een normale toestand als een set indicatoren die overeenkomen met bepaalde verwachtingen en ideeën.
Sigmund Freuds houding tegenover Alfred Adler was aanvankelijk vrij loyaal, maar in latere brieven noemde de grondlegger van de psychoanalyse Adler paranoïde en beweerde hij dat hij "onbegrijpelijke" theorieën naar voren bracht.
Op basis hiervan kan in principe worden gezegd dat een 'normaal persoon' een nogal flexibele definitie is, die grotendeels afhangt van de waardeoordelen van andere mensen die zichzelf als normaal beschouwen. Aangezien we het hebben over sociale interacties, moet natuurlijk rekening worden gehouden met de mening van de samenleving, maar we mogen niet vergeten dat zelfs een zeer groot aantal mensen fouten kan maken. Dit is vooral merkbaar in het voorbeeld van middeleeuwse geleerden die geconfronteerd werden met een ernstige afwijzing van hun ontdekkingen en ideeën, en sommigen werden zelfs geëxecuteerd.