In alle levenssferen wordt een dergelijk concept als perfectionisme steeds vollediger opgenomen. Het lijkt erop dat dit goed is: streven naar de beste, eeuwige zoektocht - waarom is dit geen stimulans voor ontwikkeling? Maar is dat wel zo?
Perfectionisme is het oneindige streven naar uitmuntendheid van een persoon. Helaas klinkt dit alleen mooi, maar in werkelijkheid is de effectiviteit bij dit streven nulpunt, nulpunt. Dit is geen hard werken en doorzettingsvermogen, wat leidt tot een beter resultaat. Meestal is juist het tegenovergestelde de belangrijkste remmende kracht, die elke onderneming kan stoppen.
De oorsprong van het perfectionisme van de mens ligt altijd in de zin van minderwaardigheid, die tijdens het vorige leven werd gevormd door de omgeving en situaties. Meestal komt alles uit de kindertijd. Meestal gebeurt dit als ouders, in plaats van gezonde aanmoediging en goede instructie, met hun eindeloze kritiek een complex van een loser bij hun kind ontwikkelden.
Zo iemand kan zijn capaciteiten en capaciteiten niet echt beoordelen, maar streeft er voortdurend naar om zichzelf en al zijn resultaten af te stemmen op een ideaal kader dat hij zelf heeft uitgevonden. In de meeste gevallen blijken de resultaten somber te zijn, de bestaande complexen vorderen in ontwikkeling en het ongeloof in jezelf en je sterke punten groeit.
Angst voor niet-naleving leidt tot het aannemen van een nieuwe positie in het leven - passiviteit. 'Dan slecht doen - het is beter helemaal niet te doen.' Maar kan dit worden beschouwd als een uitweg uit deze situatie? De onbalans van het gewenste en het resulterende in het hoofd moet allereerst voorzichtig worden gecorrigeerd. In alle zaken met betrekking tot de psychologie van persoonlijkheid, kan in geen geval de schouder worden afgesneden - alle aanpassingen moeten geleidelijk worden doorgevoerd.
Het is erg belangrijk om te beseffen dat er geen ideale mensen zijn en dat iedereen altijd de kans heeft om een fout te maken. Bovendien is dit de bijzondere waarde van het leven - het opdoen van eigen ervaring. Alleen hij die niets doet, vergist zich niet, maar we weten nu dat dit geen optie is.
Men moet er altijd naar streven om de hele situatie te behandelen, want heel vaak, gericht op onbelangrijke details en hier al zijn kracht aan wijdend, is het belangrijkste dat hij het zicht verlaat. De gevolgen in echt ernstige zaken kunnen heel anders zijn, daarom is het beter om meteen bedachtzaam en bewust te handelen (het sleutelwoord hier is handelen, en niet eindeloos denken en realiseren).
Probeer het vermogen te ontwikkelen om te luisteren en vooral anderen te horen. In feite is de juiste houding ten opzichte van opbouwende kritiek in de meeste gevallen al het halve succes. En probeer in het reine te komen met het feit dat alle mensen onvolmaakt zijn, en dit is precies de bijzonderheid en waarde van elke persoon.