Wat is depressie? Ze is, in tegenstelling tot wat in het dagelijks leven wordt geaccepteerd, een psychische aandoening, die gepaard gaat met een aantal klachten.
Een stabiel depressieve stemming, lethargie van acties en denken, verlies van interesse in de omgeving, evenals een verscheidenheid aan fysieke symptomen, zoals slapeloosheid, verminderde of verminderde eetlust, tot het begin van pijn, zijn allemaal mogelijke tekenen van depressie.
De meeste depressieve patiënten hebben vroeg of laat zelfmoordgedachten en als gevolg daarvan pleegt 10 tot 15% zelfmoord.
Depressieve aandoeningen komen jaarlijks terug. De piek van de ziekte doet zich voor in de leeftijdsgroep van 30-40 jaar. De kans op het ontwikkelen van depressie tijdens het leven is 7-18%, terwijl het risico voor de vrouwelijke bevolking om deze aandoening te ondergaan twee keer zo groot is als voor mannen.
Veel zieken gaan niet naar de dokter. Sommigen vanwege onwetendheid, anderen uit schaamte of pogingen om te verdrijven, vrezen de aanwezigheid van de ziekte toe te geven. Vaak wordt depressie echter door hun uiteenlopende symptomen niet door artsen opgemerkt, omdat niet iedereen evenveel psychiatrische ervaring heeft om een ziekte snel te herkennen.
Unipolaire depressie zou zijn wanneer de depressieve fasen nog niet manisch zijn. Zulke tekenen als depressie, apathie, gebrek aan interesse in wat er gebeurt, evenals fasen van een te hoog humeur met een neiging tot afstand (manie) zouden moeten verschijnen, dan hebben we het over bipolaire depressie. Bij ongeveer 20% van de patiënten is de ziekte bipolair.
In de afgelopen jaren is er bewijs gevonden dat bipolaire stoornissen met milde manische symptomen mogelijk niet worden herkend. Pure manie zonder depressieve fase is zeldzaam en maakt ongeveer 5% uit.
