Hoe begrijpt u uw kind? Wat als je zijn eigenschappen niet kunt accepteren? Hoe hiermee om te gaan?
Waarom u uw kind moet meenemen.
Elke ouder stelt vroeg of laat de vraag waarom zijn kind zich op de een of andere manier gedraagt. Soms gedraagt een kind (vooral in de puberteit) zich precies zoals we het niet leuk vinden, en in deze gevallen kan het erg moeilijk zijn om wederzijds begrip te krijgen.
Om deze vragen te beantwoorden, stellen we voor om relaties met kinderen te overwegen in termen van adoptie.
Wat is acceptatie en wat is de waarde ervan in relatie tot kinderen?
Acceptatie is zowel houding als gedrag. Een andere persoon accepteren zoals hij is, is hem waarnemen in al zijn uniekheid en uniekheid, en niet proberen iets in hem opnieuw te maken dat we niet leuk vinden. Het komt vaak voor dat een bepaalde persoon ons sympathie geeft, ondanks de tekortkomingen. In de regel hebben we wederzijds begrip met dergelijke mensen.
Maar acceptatie is waarschijnlijker niet eens sympathie, maar het toestaan dat een ander is wat hij is gemaakt. Deze erkenning van zijn recht om uniek te zijn, zijn eigen overtuigingen te hebben (anders dan de onze) en, ongetwijfeld, toestemming om zijn fouten te maken en zijn eigen weg te gaan in het leven.
Elke persoon wil geaccepteerd worden zoals hij is, ongeacht of het een kind of een volwassene is. Dit is echter veel belangrijker voor het kind, omdat zijn wereldbeeld en houding tegenover zichzelf en anderen wordt gevormd.
Acceptatie is een van de belangrijkste facetten van communicatie. Heel vaak houden we niet van iets in anderen, en we zijn klaar om ze te verbouwen en te veranderen zodat ze aan onze verwachtingen voldoen. De grootste "verleiding" ontstaat in relatie tot onze naasten en dierbaren, en vooral in relatie tot onze kinderen.
Een van de belangrijkste doelen van ouders is het opvoeden van een kind, dat wil zeggen het veranderen van wat erin zit wat wij nodig achten. Maar is het altijd wat wij nodig achten dat het kind echt nodig heeft om op te groeien, zijn plaats in de samenleving te bepalen en hem gelukkig te maken? Voldoen we altijd aan een van de belangrijkste behoeften van het kind: adoptie?
Voor ons, lieve ouders, rijst altijd de vraag hoe een kind moet worden opgevoed (dat wil zeggen, de noodzakelijke gedachten, kwaliteiten en gedragsnormen bijbrengen, het veranderen), terwijl de belangrijkste behoeften ervan worden erkend. En soms is het erg moeilijk. Aan de ene kant liefde en acceptatie van een kind zoals het is en wat hij ook doet, en aan de andere kant is er een onveranderlijke taak van opvoeding - om hoe dan ook een persoonlijkheid te vormen, maar dat het een volwaardig lid van de samenleving is, correct en adequaat aangepast aan de omgeving milieu en het realiseren van zijn potentieel.
Om deze situatie te begrijpen, is het noodzakelijk om de belangrijkste te onderscheiden, hoe moeilijk het ook is.
Naar onze mening overstijgt het belang van adoptie het belang van het vormen van de noodzakelijke kwaliteiten en gedragsnormen. Acceptatie is een basisbehoefte van een persoon en het bepaalt zelfs eerder niet wat een persoon met bepaalde eigenschappen kan bereiken, maar het vermogen om verschillende kwaliteiten in zichzelf te veranderen en te ontwikkelen. Immers, als ik door iemand in mijn jeugd werd geaccepteerd, heb ik een veel grotere kans om mezelf in dit leven te realiseren, ik ben niet zo star gehecht aan bepaalde vormen van gedrag.
We geven een voorbeeld. Als ik alleen ben opgevoed als een stoer persoon, dan zal ik misschien groot succes behalen in het bedrijfsleven, omdat compromisloosheid vaak nodig is op dit gebied. En als iemand me accepteert (in al mijn manifestaties), kan ik zowel stoer als volgzaam zijn, afhankelijk van wat in een bepaalde situatie passend is. Dat wil zeggen, ik zal een andere mate van vrijheid hebben. En dit is erg belangrijk, omdat het mijn kansen op succes nog vergroot.
Naar onze mening is het mogelijk om deze twee tegengestelde taken te combineren, die we in het begin natuurlijk voorwaardelijk definieerden als "Acceptatie" en "Onderwijs". Of zelfs geen verbinding, maar eerder verzoening.
Verzoening wordt mogelijk als de adoptie van het kind een belangrijkere plaats krijgt in vergelijking met andere taken. Het is dan dat de meest gunstige situatie wordt gecreëerd, wat zorgt voor de ontwikkeling van het kind.
In dit geval fungeren de ouders als een tuinman die zorgvuldig voor hun tuin en bloemen zorgt, hun groei in de juiste richting stuurt die door de natuur wordt gegeven, soms zelfs snijdt, waardoor ze hun unieke uniekheid en schoonheid kunnen onthullen. En hier is één ding heel belangrijk. Deze tuinman laat de rozenstruik groeien tot een rozenstruik, in plaats van te proberen hem opnieuw te maken tot een zwarte besstruik. De tuinman behaalt uitstekende resultaten als hij het recht van de rozenstruik op uniekheid en het recht om zijn natuurlijke ontwikkelingspad te volgen, respecteert.
Met deze aanpak wordt het unieke karakter dat het kind in eerste instantie op zich draagt, aangevuld met de inspanningen van de ouders, onthuld en levert het uitstekende resultaten op.
Dit is helaas niet altijd het geval. Wat gebeurt er als je een kind verandert en zijn behoefte aan adoptie negeert? Dat wil zeggen, als de opleiding van de noodzakelijke karaktereigenschappen de adoptie voorafgaat?
In dit geval bevinden we ons onvermijdelijk in een situatie waarin we bij het kind beginnen te veranderen wat we persoonlijk niet leuk vinden. Laten we dit onderwijs onderwijs noemen vanuit het punt van ontevredenheid, dat wil zeggen onderwijs dat voortkomt uit wat we wel of niet leuk vinden aan onszelf of aan mensen.
Je houdt bijvoorbeeld niet van bescheidenheid. Nou, het irriteert en irriteert je. Je bent een vechterspersoon en hebt altijd alles in het leven bereikt. In jezelf en de mensen om je heen hou je van kwaliteiten zoals vertrouwen, assertiviteit, moed bij het nemen van beslissingen en je houdt niet van tegengestelde kwaliteiten (onzekerheid, verlegenheid, etc.). Als je een kind hebt, begin je deze karaktertrekken, zoals verlegenheid en verlegenheid, binnen het onderwijs vanzelfsprekend in hem te “snijden”. Merk nu één verschil op. Dit is erg belangrijk. U kunt het kind zelfvertrouwen en assertiviteit bijbrengen en inprenten, of u kunt hem "verlegen" maken van verlegenheid, relatief gesproken, hem uitschelden en straffen wanneer hij deze eigenschap toont.
De eerste is opvoeding, waarin aan de behoefte aan adoptie van het kind wordt voldaan, en de tweede is precies de actie vanuit het punt van ontevredenheid. Wat is het resultaat? Als je geen kwaliteit in jezelf accepteert, dan accepteer je die ook niet bij je kind. Relatief gezien, als je niet van grofheid houdt, dan tolereer je het niet bij je kind. Maar als u deze eigenschap bij het kind niet accepteert en ertegen vecht, fixeert u het kind erop. En aangezien je het kind op deze kwaliteit hebt gefixeerd, is het soms hij die het begint te laten zien.
Wat is het? Het wordt precies datgene waar je niet van houdt en niet accepteert. Dus ouders met een sterke wil groeien vaak op met kinderen met een zwakke wil. En hier is de sleutel opnieuw precies in acceptatie.
Overweeg nu welke resultaten we krijgen door een kind op te voeden vanuit een punt van ontevredenheid.
Hier zijn drie hoofdreacties op dergelijke invloeden.
1. Bescherming (het kind verdedigt zichzelf, vermindert emotioneel contact en gaat naar zichzelf of naar een deel van zijn interesses).
2. Ondanks dat zal ik het tegenovergestelde doen.
3. Ik gehoorzaam (vooral als de ouders autoritair zijn).
Dergelijke reacties komen voort uit het feit dat acties vanaf het moment van ontevredenheid inbreuk maken op de oorspronkelijke vrijheid van het kind (kinderen, vooral tot 10 jaar oud, voelen zich immers geweldig, of dit of die actie nu komt van acceptatie of komt van ontevredenheid). Handelingen vanuit het punt van ontevredenheid maken inbreuk op het recht van het kind om uniek te zijn, zichzelf te zijn.
En natuurlijk kunnen reacties op dergelijk onderwijs niet productief zijn.
Het is trouwens heel eenvoudig om te bepalen vanaf welk punt we handelen.
Als je deze logica zorgvuldig volgt, kun je zien dat het obstakel voor onvoorwaardelijke acceptatie is dat we zelf niet accepteren in onszelf en in anderen.
Maar hier kun je niet zonder introspectie. Zonder te beseffen dat ik het niet leuk en niet accepteer in mezelf en in de wereld, is het moeilijk om te volgen wanneer we handelen vanuit het punt van acceptatie en wanneer vanuit het punt van ontevredenheid.
Dus hoe kun je je kind meenemen?
Laten we een oefening proberen. Het vereist observatie en oprechtheid.
Denk aan 7-12 mensen uit uw naaste omgeving. Schrijf op een blanco vel papier: 'Ik hou niet van mensen om me heen en van mezelf
.".
Ga nu in een ontspannen sfeer zitten, ontspan, neem een laken en beantwoord deze vraag. Het antwoord kan zelfs een hele lijst zijn. Probeer het belangrijkste dat u niet accepteert bij uzelf en anderen echt te onthouden en te begrijpen.
Het is raadzaam om deze oefening niet mentaal te doen, maar in werkelijkheid. Kijk nu naar uw lijst. Stel dat het eigenschappen heeft zoals optioneelheid, verlegenheid, enz. Staat er iets op uw lijst dat u niet accepteert bij uw kind? Ben je geïrriteerd als je er manifestaties in ziet, bijvoorbeeld verlegenheid of optioneel?
Als dit gebeurt, hoeft u misschien alleen maar uw ontevredenheid en wat u niet prettig vindt bij anderen en uzelf te scheiden van hoe u uw kind opvoedt. Of zelfs niet gescheiden (zulke kwaliteiten kunnen immers eigenlijk ongewenst zijn), maar verdun liever wat je niet leuk vindt aan jezelf en hoe je kind zou moeten zijn. Relatief gezien, als je begrijpt dat bescheidenheid een onacceptabele eigenschap voor je is (en eigenlijk heel noodzakelijk en nuttig kan zijn), dan zal je kind al assertief en bescheiden zijn. Door jezelf te begrijpen kom je dichterbij en vind je wederzijds begrip.
Maar dat is nog niet alles. In het leven zullen er misschien situaties zijn waarin je merkt dat je je op dezelfde manier gedraagt. Je zult bijvoorbeeld merken dat je nog steeds geïrriteerd bent over bepaalde manifestaties van je kind, en er is nog steeds een verlangen om ze op de een of andere manier te 'verwijderen'. Wat moet je dan doen?
Er kan geen concrete aanbeveling zijn. Alles is voor iedereen anders. U zult waarschijnlijk moeten nadenken waarom u deze of gene manifestatie niet leuk vindt (u kunt hiervoor een specialist raadplegen) of gewoon opletten met wat u op dit moment ervaart.
Wanneer je merkt dat je klaar bent om te beginnen met de wederopbouw van een kind vanuit een punt van ontevredenheid, heb je de mogelijkheid om te stoppen, adem te halen en iets anders te doen. Als je je externe gedrag meerdere keren verandert, zal de gewoonte om naar voren te komen vanuit het punt van ontevredenheid verdwijnen, wat de sleutel zal worden tot de ontwikkeling en versterking van warme en oprechte relaties.
Veel geluk, lieve ouders!
Psycholoog Prokofiev A.V.