Hoe onderscheid je het 'ongewenste' gedrag van een kind van echt complex gedrag? Wat te doen als u "nee" hoort voor al uw overtuigingen, voorstellen, regels, taken? Mogelijk bent u manifestaties tegengekomen van een oppositie veroorzakende aandoening.
Definitie en kenmerken
Een kenmerk van het oppositieveroorzakende syndroom is een schending van de interactie met een volwassene, namelijk een model van nihilistisch, vijandig gedrag, dat meestal tegengesteld is aan ouders en leerkrachten. Volgens de diagnostische criteria van DSM'3 heeft een oppositie veroorzakende aandoening de volgende kenmerken:
- · Regelmatig verlies van zelfbeheersing,
- Prikkelbaarheid, wanneer het kind om welke reden dan ook gemakkelijk geïrriteerd raakt,
- Vaak heerst woede en wrok in de stemming,
- · Regelmatige beschuldigingen van anderen van hun fouten of negatief gedrag,
- · Frequente opzettelijke pogingen om anderen te ergeren,
- · Regelmatige geschillen met volwassenen,
- · De gewoonte om de regels te overtreden en gerenommeerde volwassenen uit te dagen,
- Wraak en woede.
Conflict
De diagnose kan niet eerder worden gesteld dan in het 4e levensjaar, hoewel er op de basisschool meestal echte problemen ontstaan. En dan maken ouders zich zorgen: hoort hun kind? Omdat de baby van zijn kant er zeker van is dat alle vereisten, regels die door de ouders zijn opgesteld, oneerlijk zijn voor hem en als antwoord op alle instructies, is de beste oplossing niet alleen om de verzoeken en regels te negeren, maar ook om ze opzettelijk te overtreden. Op hun beurt verliezen ouders, die de controle over de situatie verliezen, hun eigen belang, autoriteit, omdat het gedrag van zo'n kind moeilijk te handhaven is, dus proberen ze te doen wat en als gevolg van hun pogingen tot educatieve invloed hebben geen volgorde waarin er een constante, onlogische verandering is van strakke controle naar buitensporige beloningen.
Oorzaken van oppositionele stoornis
Negativisme is een normaal kenmerk van het gedrag van kinderen (vanaf 2 jaar oud) - de bekende crisis van 3 jaar, de eerste scheiding van ouders, het testen van de grenzen van het mogelijke, enz. We kunnen alleen spreken over schendingen van gedrag, pathologie en OVR zelf, wanneer dit het belangrijkste kenmerk is van het gedrag van het kind en de kwaliteit van zijn leven en relaties met anderen beïnvloedt. Dat wil zeggen dat het kind niet alleen nee zegt, ruzie maakt met de volwassene vanwege een slecht humeur, maar altijd en overal. Dit is zo'n interessant speeltje voor hem en een manier om met volwassenen om te gaan.
Waarom worden negativiteit en protest een kenmerk van interacties met volwassenen? Er is geen eenduidige verklaring voor. Er zijn aanwijzingen dat het transmissiemechanisme van de aandoening plaatsvindt via de erfelijke component. Maar de meeste specialisten op verschillende gebieden (psychodynamisch, gedragsmatig) zien de redenen voor de ontwikkeling van OVR als volgt: elk kind in het proces van ontwikkeling en groei streeft naar autonomie en onafhankelijkheid (dit is een normaal en regelmatig leeftijdsproces). Maar ouders, die proberen een kind te betuttelen, beheersen haar, vertragen haar natuurlijke autonomie en identiteitsvorming in de kindertijd. Met andere woorden, negativisme en gedrag in de stijl van "a Baba Yaga against" is een reactie op de supercontrole en de manier waarop het kind persoonlijk territorium "verovert". Het kind doet zijn best om zichzelf te beschermen tegen hypercontrole en voogdij (moeder, vader, grootmoeder), tegen de invasie van haar ego-autonomie. Interactie in een gezin waar een kind is met OVR lijkt erg op een systeem van controle over elkaar: ouders beheersen het gedrag van het kind (proberen oppositiegedrag te verminderen), en het kind controleert op zijn beurt het gedrag van ouders in relatie tot zichzelf. Deze tactiek vindt regelmatig plaats, waardoor afhankelijkheid van het gedrag van elk van de deelnemers ontstaat. Een vicieuze cirkel waar iedereen moe wordt - zowel het kind als de ouders.
Wat te doen en hoe te helpen?
Voor een kind worden dergelijke gedragsuitingen na verloop van tijd een levensstijl en geven de ouders het op en zien ze geen uitweg. Natuurlijk, als het elke keer moeilijker wordt om een taal met een kind te vinden en je de constante problemen op school beu bent, moet je contact opnemen met een specialist. Alleen een specialist kan de diagnose correct stellen (in dit geval een kinderpsychiater). Correctiewerk kan worden uitgevoerd met een psycholoog, een psychotherapeut die ervaring heeft met het werken met OVR. Als we het hebben over correctiemethoden, blijft naar mijn mening de meest effectieve cognitieve gedrags-, dialectische en gedragstherapie. En natuurlijk is intensief werken met het familiesysteem noodzakelijk, dat wil zeggen dat de hulp van een specialist is gericht op ouders en op het kind. Wat kunnen ouders al doen?
Motiveren
Onthoud dat kinderen zich sneller ontwikkelen en verzoeken beter vervullen / onthouden bij positieve motivatie. Je moet het positieve, gewenste gedrag van het kind versterken. Bijvoorbeeld, als Petrus aan uw verzoek heeft voldaan (zij het minder), versterk dan, moedig zijn gedrag met lof aan. Zeg: "Geweldig! Het is je gelukt om het bord terug te plaatsen. Dank je!" Maar overdrijf het niet: moedig het gedrag aan dat moet worden verholpen.
Controle uitschakelen
Laat de gebruikelijke vormen van controle en voogdij varen. Veranderen is altijd moeilijk. Zeker als controle op zijn minst enige invloed op het kind had. Maar je belangrijkste overgave door de ouders is om die invloed op te geven, zodat het kind de kans krijgt om geleidelijk zijn gedrag te veranderen.
Stel duidelijke regels
Stel duidelijke grenzen en regels op voordat u ze tegen uw kind spreekt. U moet uitleggen waarom u deze regels instelt. Je zult dus zeker weerstand en negativiteit tegenkomen. Blootstelling en een duidelijk algoritme zijn je bondgenoten. Neem je motto: regel - aanmoediging - beperkingen. Dat wil zeggen dat het kind een keuze moet hebben - om zich aan de regels te houden en een vorm van aanmoediging te ontvangen, of om die niet na te leven - en om beperkingen (straffen) te ontvangen. Maar het kind moet alle voorwaarden kennen.