We merken altijd de tekortkomingen van anderen op, en die van onszelf bijna nooit. Dagelijkse ijdelheid, leven en onbemind werk veranderen ons leven in slavernij. Maar is het echt, of zijn dit slechts onze vooroordelen? Maar iedereen kan deze vraag zelf beantwoorden. In dit artikel wil ik mijn ervaring delen over hoe ik mijn leven gelukkiger kan maken.
Hoe graag we moeilijkheden ook willen vermijden, ze zijn onvermijdelijk. En dit is een feit dat je gewoon moet verdragen. Het gaat er tenslotte niet om wat ze zijn, maar hoe we ermee omgaan. Ik denk meteen aan twee zeer bekende labels, die we gewend zijn om voor iedereen de 'optimist' en 'pessimist' op te hangen. Zonder in te gaan op de details van deze termen, zal ik zeggen dat de houding ten opzichte van de wereld in de eerste plaats de innerlijke staat van je ziel is. Onze omgeving speelt hierin een grote rol. En de basis is al van kinds af aan gelegd.
De gemakkelijkste manier om iemand de schuld te geven van hun problemen. Zo rechtvaardigen we onszelf, en het wordt alsof het makkelijker zou zijn om te leven. Alleen het probleem is niet opgelost, maar nestelt zich ergens diep in ons. Maar als je meer in detail kijkt, kun je begrijpen dat het probleem slechts een combinatie van omstandigheden is, hoewel niet de meest aangename, maar in de meeste gevallen onafhankelijk van ons.
Er is een wonderbaarlijke Japanse wijsheid over dit onderwerp: "Als een probleem kan worden opgelost, hoef je je daar geen zorgen over te maken; als je het niet kunt oplossen, heb je er geen zorgen over." Vrijwel iedereen is het in de regel met deze stelling eens, alleen de eenheden worden in de praktijk gebruikt. Daarom is de eerste regel voor een gelukkig persoon om te leren hoe ze verschillende omstandigheden in hun leven rustig kunnen accepteren. Je kunt natuurlijk niet zonder emoties. Hoe dan ook, voor 70% van de mensen lijkt dit onrealistisch. Maar dit is niet meer dan een ander excuus voor zichzelf. Het is alleen dat iedereen een andere tijd nodig heeft om zelfbeheersing te leren.
Ons tweede probleem houdt verband met het kudde-instinct. Omdat we in een samenleving leven, proberen we 'zoals iedereen' te zijn. Het is erg handig en het lijkt ons veilig. Maar is dat wel zo? Ik denk het niet. Elke persoon is tenslotte een individu. Het is gewoon dat we gewend zijn om vanaf de geboorte in het systeem te leven, volgens de lang gevestigde levensprincipes. Aangezien we buiten de reikwijdte gaan, krijgen we vooral kritiek. En we zien het als iets vreselijks. We laten ons niet meer zien, gaan naar de droom en keren terug naar het vertrouwde. En ook hier hangt veel af van onze omgeving. Want wat voor omgeving, zo'n raamwerk. Men kan niet bang zijn voor kritiek en misverstanden van de kant van de samenleving. We leven ons leven en schrijven ons verhaal. Daarom is de tweede regel van een gelukkig persoon om te leren luisteren naar wat ze tegen je zeggen, conclusies te trekken, maar niet af te hangen van de mening van anderen.
Iedereen kan veel. Soms kunnen we ons niet voorstellen hoe onbeperkt onze mogelijkheden kunnen zijn. Daarom moet je stoppen met jezelf te rechtvaardigen, je emoties leren beheersen en niet bang zijn om de menigte te verlaten.