De psychoanalyse beschouwt foutieve handelingen als gevolg van bepaalde motieven, intenties. Een persoon met verborgen verlangens maakt een reservering of beschrijft deze onder hun invloed en beschouwt deze acties als iets willekeurig. Maar de psychoanalyse verwerpt dergelijke ongevallen en bewijst dat motieven essentieel bewijs zijn voor het stellen van een diagnose.
We beschouwden foutief handelen als vanzelfsprekend een manifestatie van een bepaalde intentie, verlangen. In het voorbeeld van reserveringen en beschrijvingen toont een persoon verborgen motieven voor actie. Als het tegenovergestelde wordt gezegd van wat er moet worden gezegd, bewijst de fout de tegenovergestelde wensen van de spreker. Er zijn bedenkingen die geen volledige ontkenning uitdrukken, maar gedeeltelijk. Bijvoorbeeld: niet geneigd of niet in staat. Een persoon is niet geneigd / kan niets waarderen. 'Niet geneigd' - in staat, maar niet gemotiveerd, maar 'niet in staat' - niet in staat om een actie uit te voeren. Woorden lijken qua betekenis op elkaar, maar bij het ontleden begrijpen we dat ze bijna het tegenovergestelde zijn.
Er zijn bedenkingen die de verklaring extra betekenis geven. Bijvoorbeeld: "Ik wil een cake en die chocoladetaart, maar ook koffie met slagroom en een knapperig stokbrood, ik koop alles! Als de man betaalt …" De vrouw voegde drie woorden toe met een verborgen betekenis dat de man hoogstwaarschijnlijk het geld in de familie controleert. Voor de psychoanalyticus is dit de eerste en essentiële aanwijzing.
Maar wat zijn deze bedoelingen die aanleiding geven tot foutieve acties? Als ze in detail worden bekeken, kunnen ze in twee groepen worden verdeeld: psychofysiologisch en bewust. Psychofysiologisch - dit zijn motieven die verband houden met ziekten van psychologische en fysiologische aard die op de een of andere manier het denken kunnen beïnvloeden. Bewust - dit zijn motieven die verband houden met verlangens, ambities die willekeurig in onze geest worden geboren, snel oplichten en uitsterven. Soms willen we iets niet, en de woorden weerspiegelen het beste van alles. Een ouder die na een werkdag naar huis zou kunnen gaan, zit op de schoolvergadering en beantwoordt alle vragen van de leerkracht, zodat hij in bijna elke zin zegt dat 'het kind thuis totaal anders is'. En hij gebruikt het woord 'huis' vaker dan vereist.
Om het type motief te identificeren, volstaat het om de patiënt te vragen naar de perfecte fout. Als hij zichzelf corrigeert en zegt dat hij dat in gedachten had, dan wordt een verborgen motief duidelijk voor een psychoanalyticus. Als hij de oorzaak van de foutieve handeling niet kan verklaren, dan is de bedoeling psychofysiologisch van aard.
De hypothese die de psychoanalyticus voor of na de foutieve actie bouwt, zal helpen om foutieve acties te interpreteren. Sommige acties leiden tot een fout, wat de hypothese bevestigt. Wanneer een patiënt een foutieve handeling verricht, gaat de psychoanalyticus ervan uit dat het motief achter haar verborgen is; stelt vragen op die de aanname kunnen helpen bevestigen. En in de meeste gevallen zal de arts het motief ontdekken dat op dat moment het bewustzijn van de cliënt heeft geleid. Het belangrijkste is om de fout op te merken en je erop te concentreren, niet alleen voor de dokter, maar ook voor de patiënt.