Te allen tijde werd het meest urgente probleem van de mensheid beschouwd als zijn bewustzijn van zijn plaats in het universum. En in deze discussies werd de Schepper altijd als een belangrijk moment beschouwd. Het antwoord op deze vraag hangt rechtstreeks af van de aanwezigheid of afwezigheid.
De aan- of afwezigheid van creativiteit in het universum is altijd gebaseerd geweest op drie pijlers van menselijke collectieve kennis: paradoxen, geweten en liefde. Het zijn deze drie elementen die de bewuste functie altijd rechtstreeks hebben gecorreleerd met God. Dat wil zeggen, een persoon zou de genoemde aspecten nooit kunnen verklaren met iets anders dan een bovennatuurlijk begin. Zo is bijvoorbeeld het mondiale karakter van het heelal, zijn vermogen om te evolueren, de kwaliteit van de materie om uit het niets te verschijnen en in de meest ondenkbare vormen te veranderen, door de menselijke geest altijd toegeschreven aan irrationaliteit en aan de oneindige rede van de kroon van de schepping - aan God.
Zo'n oplossing zou onder één enkele voorwaarde kunnen plaatsvinden, wanneer een persoon, als drager van een bewuste functie, de palm van de essentie zou kunnen geven aan iets meer ontwikkeld in termen van mentale creativiteit - bijvoorbeeld aan God. Maar hier doen zich veel vragen voor die nooit in overeenstemming kunnen zijn met nieuw opkomende feiten in het proces van de academische of wetenschappelijke ontwikkeling van de mensheid. Het is geen toeval dat een redelijk persoon de begrippen hypothetisch "geloven" en betrouwbaar "weten" categorisch scheidt.
Kortom, het academische concept van 'paradox', het semi-wetenschappelijke uit de psychologie, 'onbewust' en religieuze 'god' hebben dezelfde bron van kennis van de buitenwereld. En daarom de aanvaarding van het begrip dat de wetenschap in de loop van de tijd steeds verder zal worden geïntroduceerd in de "zone van schaduw", waardoor in de letterlijke zin onwetendheid en dat deel van de kennis dat nu in onevenwicht is met sommige wetten van het universum, het irrationele (onlogische) principe van de mens wordt belicht, Het lijkt een uitsluitend correcte benadering van het probleem van het bestuderen van de buitenwereld.
Bovendien is het belangrijk om te begrijpen dat het universum zich niet irrationeel kan ontwikkelen als zijn creatieve principe in de vorm van een bewuste functie, waarvan de drager een persoon is, het enige instrument heeft om zijn wetgevingsinitiatief te kennen - logica. Dat wil zeggen, het is het logische of rationele aspect van cognitie dat leidt tot begrip van het proces van het bouwen van het heelal, dat ook gebaseerd is op het logische principe.
De 'paradox' in zijn hypostase van de vernietiging van het logische (menselijke) principe kan dus als overwonnen worden beschouwd door de geest. Het blijft de kwestie van de begrippen "geweten" en "liefde", waarop aanhangers van het principe van het goddelijke principe van het universum altijd een beroep doen. En hier is het juist het accepteren van geweten en liefde voor mentale organisatie dat begint bij het allereerste begin van redenering om het hele plaatje te verwarren. Inderdaad, door een persoon niet alleen te accepteren als drager van fysiologie en rede, maar ook als een goddelijke essentie van een lagere hiërarchie dan de Schepper zelf, werd het concept van de ziel geïntroduceerd, dat, analoog aan de 'paradox', zich niet leent voor begrijpelijke logische analyse.
Met een dergelijke spreiding van krachten ontstaat er een bepaalde kroon voor God, die simpelweg niet realiseerbaar is, maar een soort "zwarte doos" is, waarvan het decoderen onmogelijk is. Bovendien zijn het "liefde" en "geweten" in deze pseudo-rationele constructie van redenering die traditioneel wordt geaccepteerd in de vorm van bewijs van de "mentale organisatie" van een persoon. Niemand kan de principes van deze concepten immers op betrouwbare wijze begrijpen, omdat daarin veel tegenstrijdigheden met de gewone logica zijn geconcentreerd. Zo kan een duidelijke schurk lijden aan gewetensaanvallen en kan een beruchte cynicus krachtige liefdesimpulsen ondergaan. Zo'n correlatie van menselijke karakters en manifestaties van geweten en liefde, zo lijkt het, komt niet overeen met logica en is gemakkelijker om precies te correleren met de 'paradox' of God!
Maar alles verandert als we de afwezigheid van de ziel accepteren, en de geïntroduceerde concepten van 'geweten' en 'liefde' worden opgevat als producten van een bewuste functie. Dat wil zeggen, het is de grondgedachte die het 'geweten' vormt, dat de meest primitieve rol speelt in het bewustzijn van het individu - zijn veiligheid in de samenleving. Immers, alleen deze tool kan een individu beschermen tegen de tegenstelling van samenleven in een team.
Met liefde is de situatie nog eenvoudiger, als je nogmaals de bovenstaande logica volgt. Liefdesattractie (geen fysiologische passie op het gebied van lichaamschemie). Komt voort uit het maximale toeval van het object van romantisch onderzoek met zijn imago, dat elke persoon als een soort standaard heeft. Dit beeld is het pure product van de bewuste functie en bovendien is het de bewuste functie die de natuurlijke analyse van het studieobject met het referentiemonster produceert.
Als we al het bovenstaande samenvatten, moet één eenvoudig ding worden begrepen: alleen de bewuste functie van een persoon kan worden beschouwd als de kroon op de schepping van het universum. En daarom is het religieuze concept van God, die in het hart van elke gelovige leeft, gecorreleerd in een dergelijke analyse onder atheïsten met een bewuste functie gebaseerd op de hersenschors. Trouwens, de collectieve kennis van de hele mensheid in deze zin kan worden beschouwd als de religieuze scheldwoorden van de Schepper: Alomtegenwoordig, Oneindig en Almachtig.