De dood is een existentiële realiteit. Ze is het gewoon, of we het nu willen of niet. Iemand die zich verzoent met het feit van zijn eindigheid, begrijpt de ware waarde van het leven en weet ervan te genieten. Waarom zou u zich zorgen maken over iets dat u niet kunt vermijden? En toch, wanneer onze geliefde mensen ons verlaten, zijn emoties bedekt met ons hoofd. De pijn van het verlies is zo sterk en het lijkt erop dat je op het punt staat van waanzin.
De verblijfsperiode van verdriet verloopt in 5 fasen:
- De eerste fase begint vanaf het moment dat een persoon het trieste nieuws hoort. De eerste reactie is ontkenning. Hij wil niet geloven wat ze hem vertelden, hij kan 'niet horen' en de spreker meerdere keren vragen. De gedachten rommelen in mijn hoofd: "Misschien is dit een vergissing?", "Ik denk dat ik hier allemaal van droom", "Dit kan niet zijn", enz. Zo probeert een koppig een schokkende realiteit niet binnen te laten, mentale pijn te vermijden, zichzelf te beschermen tegen lijden. Dit fenomeen is een psychologische verdediging. Op dit moment kan hij objectief denken, de werkelijkheid wordt als vervormd ervaren.
- Dan komt agressie - een actievere weerstand tegen wat er is gebeurd, een verlangen om de schuldigen te vinden en te straffen. In de regel vallen degenen die het nieuws hebben gebracht onder de arm. En vaak kan een persoon agressieve acties op zijn adres richten. Al zijn gevoel schreeuwt en wordt boos, omdat hij geen pijnlijk gegeven wil aannemen. "Wie is de schuldige?", "Dit is oneerlijk!", "Waarom precies hij?" - Soortgelijke vragen vullen het hele bewustzijn.
- Na niets veranderd te hebben met behulp van agressie in de tweede fase, begint de rouwende persoon te onderhandelen met het leven en God: "Ik zal dit of dat niet doen, laat alles maar terugkeren, ik word wakker, alles zal een vergissing blijken te zijn.." Of iemand nu gelooft of niet een wonder, een kans om alles te veranderen. Sommigen gaan naar de kerk, sommigen nemen hun toevlucht tot de diensten van tovenaars, anderen bidden gewoon - acties kunnen van alles zijn, maar ze zijn allemaal gericht op het veranderen van de realiteit.
- Er is veel kracht voor nodig om weerstand te bieden en als een persoon eenmaal geen energie meer heeft, begint een periode van depressie. Niets helpt: geen tranen, geen actie. Handen vallen, interesse in alles is verloren, apathie bedekt met zijn hoofd, soms wil een persoon niet leven, zich waardeloos voelen. Schuld, wanhoop en hulpeloosheid leiden tot isolatie. Vaak neemt het verdriet zijn toevlucht tot overmatig gebruik van alcohol en drugs om op de een of andere manier hun kwelling te verlichten.
- De laatste fase wordt gekenmerkt door tranen die verlichting brengen. Er is een verschuiving in de aandacht voor positieve herinneringen aan de overledene. Nederigheid komt met de realiteit van het leven, de onvermijdelijkheid van de dood. Woedende emoties verdwijnen geleidelijk en worden vervangen door rustig verdriet en dankbaarheid aan de overleden geliefde. Een man krijgt zijn innerlijke steun terug, begint plannen te maken voor de toekomst.
Er is dus verlies van leven in de ideale vorm. Maar soms treedt er lange tijd een storing op in een van de fasen. In dergelijke gevallen, wanneer de rouwer niet over voldoende middelen beschikt, is het de moeite waard om psychologische ondersteuning te zoeken, waarbij de resterende fasen met de specialist zullen worden afgerond.