Het is moeilijk voor te stellen hoeveel verwondingen we in onszelf oplopen, hoeveel we huilend in onszelf huilen, ingehouden woorden en geschreeuw. Hoeveel pijn, wrok, bitterheid en nog veel meer dat we al jaren met ons meedragen, wat een zware last hebben we ons hele leven op onze schouders gedragen, niet durven te dumpen en onszelf recht te zetten. En je kunt dit allemaal meer dan een dag en een jaar afhandelen, maar er is altijd de hoop dat je het grootste deel van het mentale afval kunt verwijderen, jezelf kunt verwijderen van het onnodige en jezelf kunt bevrijden, plaats kunt maken voor nieuwe gevoelens, nieuwe emoties, nieuwe sensaties.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 10 jaar oud was. Ik herinner me dat ik daar destijds geen speciale emoties over voelde. Ik accepteerde dit nieuws heel kalm, ik had een beetje medelijden met mijn moeder toen ze me met tranen in haar ogen vertelde dat papa nu niet bij ons zou wonen. En toen deed ik mijn best om mijn moeder te helpen. Omdat ze veel in ploegendiensten werkte, nam ik de verantwoordelijkheid voor alles: voor mijn kleine zusje, voor mijn studie, voor winkelen en voor kortingsbonnen (denk aan de jaren 90
), voor de bestelling in huis, in het algemeen, hing ik toen veel aan mezelf en droeg deze zware last vele jaren. Er was nooit enige wrok of woede tegen vader, groeide zoals iedereen, en alles was in principe in orde bij mij. Het onderwerp echtscheiding kwam nooit in mijn gedachten op, het leek me dat er niets tragisch was in deze situatie. Zelfs op volwassen leeftijd nam ik iemands scheiding als vanzelfsprekend aan en begreep ik niet of het als een soort tragedie werd gepresenteerd.
Vandaag heb ik een van de technieken geoefend, met hulp van een collega hebben we een onderwerp uitgewerkt dat niets te maken had met echtscheiding, alle sferen en niveaus waren bij de techniek betrokken: gedachten, gevoelens en emoties, sensaties in het lichaam. Op een gegeven moment was er pijn in de rechterhand, ze begonnen het uit te werken, ze ging plotseling hoger op haar arm de schouder in en stopte daar. Terwijl ik in deze pijn keek, realiseerde ik me plotseling dat ze me aan een scheiding wilde herinneren. Eerst besefte ik niet wat het was, maar plotseling kwamen er tranen in mijn ogen, ik begon te huilen in mijn stem, als kind kwam ik helemaal in de staat van die kleine Olya, die erachter kwam dat vader wegging, ik wilde gillen, stampvoeten, over het algemeen een driftbui, zoals kinderen kunnen doen, maar ik heb mezelf dit nooit toegestaan.
Ik had zo medelijden met mezelf, ik wilde echt medelijden, gestreeld en geknuffeld worden. Maar toen kreeg ik het niet van mama of papa. Toen, al in mijn kindertijd, wilde ik sterk lijken, pas nu realiseerde ik me dat ik geen medelijden met anderen wilde. Pas nu realiseerde ik me hoe diep dit trauma diep in me zat en beschermde me voor mezelf.
Daarna kwam er zo'n opluchting, kwam er zo'n krachtige emotionele lading vrij, zoveel energie. In plaats van zelfmedelijden kwam er vreugde in mij, die, naar het bleek, mezelf verbood om me volledig te voelen, omdat ik me niet kon verheugen toen mijn moeder ziek was, en ik ondersteunde haar zoveel als ik kon. Blijkbaar verbood ik mezelf toen om echt te genieten, natuurlijk was het niet altijd en ben ik een vrij optimistisch persoon in het leven, maar dit gevoel van opgekropte vreugde was constant aanwezig.